Asta la vista

Jaja hier is ie dan ein-de-lijk. Vele begonnen zich al lichtelijk zorgen te maken of ik echt alle spannende avonturen zou gaan opschrijven. Natuurlijk. Manjana manjana (om alvast in de relax sfeer te spreken)
Helaas is het hier allesbehalve rustig wat een stress en drukte zo op het allerlaatste moment. Mijn to- do list lijkt helaas niet te krimpen, maar alleen maar langer te worden.
Ik ben al weken aan het genieten van de voorpret van iets dat toch echt een high light van mijn leven gaat worden. Iets wat niet ieder ander Nederlands meisje van mijn leeftijd gaat doen. Gewoon voor stage naar Sint Maarten. Als ik dit vertel aan mensen, klinkt het zo ongelooflijk. Sint Maarten als in dat eiland met lekker weer, mooie stranden, helder blauwe zee en palmbomen? Ja, het is gewoon echt zo! Als ik dan verder vertel dat het de bedoeling is om stage te gaan lopen, hoor ik de mensen denken. ‘Hmmm, stage….? Vakantie zal ze bedoelen!!’ Zo ook vandaag op mijn allerlaatste stagedagje in het speciaal onderwijs. Bij het geven van een handje zei een meisje: ‘Bedankt en veel plezier met je vakantie…. Uhm ik bedoel met wat je ook gaat doen!’
Stiekem zie ik het ook een beetje als een heerlijke vakantie, want zeg nou zelf. Terwijl ik dit verhaal(tje) typ kleurt de lucht donkerder en valt er weer een flinke bij. Jammer, mijn zomerjas hangt te verstoffen in de kast, mijn voeten weten niet meer wat slippers zijn en verder dan een teint melkfles kom ik niet. Het is ook een time-out in het toch best wel heftige pabo leventje. (Wat ben ik toch ook zielig.)
Wat ga ik nou precies doen op Sint Maarten, dit is de tweede vraag die ik dan krijg. Het is de bedoeling stage te gaan lopen op een school in een klein vissersdorpje, vast tussen de palmbomen en op het witte strand. Een dag in de week ga ik het zorgteam ‘versterken’ Ze willen graag gebruik maken van mijn know- ledge. Oei als dit maar niet gaat tegenvallen voor ze!;) Nu is dit best een beetje weinig en daarom ga ik naar een groep 3 /4. Ik kijk hier ontzettend naar uit. De mensen zijn erg hartelijk en enthousiast!
Bij een vertrek hoort natuurlijk ook een knallend afscheid. Drie maanden is best wel een tijdje. Dit is goed gekomen met een afscheidsfeestje. Dubbel was het wel, je knuffelt en zegt tot ziens, maar het kwartje valt niet echt. Het kwartje van écht weg gaan en elkaar drie maanden beperkt spreken. Ik heb echt supercadeau’s gekregen om het allemaal wat makkelijker te maken. Zo heb ik een lief fotoboekje gekregen van mijn volleybalteampje, al het geluk van de wereld bestaand uit geluksengeltjes, potjes geluk, sleutelhangers, een mooie grote tas om nog méér spullen in te proppen, een kussensloop, omdat ik toch best wel gesteld ben om de hygiëne, een reisdagboek inclusief pen, lieve kaartjes, een badlaken om niet op het zand te hoeven liggen, een mooie drinkbeker en niet te vergeten een wereldvoorraad stroopwafels en droppies. Want stel je eens voor dat ze in Sint Maarten deze Hollandse lekkernijen niet hebben.
Ik lijk het allemaal niet zo goed te beseffen, maar mijn lichaam denkt daar anders over. Zo is het de laatste nachten niet voorgekomen dat ik doorslaap. Ik word telkens wakker met een rare kriebel in mijn buik. Alsof mijn maag een achtbaan is. Allemaal spanning zoals mama zegt. Let’s hope. Zo heb ik ook al gedroomd dat mama mijn koffer vol winterkleding had ingepakt, dat het vliegtuig neer zou storten en dat mijn koffer te klein zou zijn (wat niet geheel ondenkbaar is). Joepie, nog 2 nachtjes slapen. Ik ben benieuwd wat ik nog meer ga dromen….
Via deze verhalen wil ik jullie graag op de hoogte houden van mijn tijd op Sint Maarten. Want naast stage lopen, zal ik natuurlijk ook op het strand liggen, drankjes drinken, lekker uitgaan, zwemmen, bezoekjes brengen en vooral GENIETEN.
Wil je niets missen dan is dit DE blog om te volgen!

Volgen jullie mijn avontuur op Sint Maarten?
Liefs Laura