Met loeiende sirenes...

Ik leef nog! Het is allemaal in orde met mij!
Bedankt voor alle goede zorgen vanuit Nederland en alle tips! Ik zal voortaan cola, snickers en druivensuiker op zak gaan dragen.

Voor de mensen die hier geen touw aan vast kunnen knopen even een (hopelijke korte) samenvatting van de gebeurtenissen van gisteren.

Dinsdag 30 april

Terwijl veel van jullie zich hadden uitgedost in oranje, rood, wit en blauw was het hier op Sint Maarten tijd voor dé carnavalsparade van het jaar. Natuurlijk waren wij van de partij! Om 9.40 kwamen we erachter dat de parade om 10.00 uur zou beginnen. Flink haasten dus aangezien we nog in onze pyjama zaten en toch echt nog een flinke schrobbeurt nodig hadden. Snel een toetje eten en een bammie met vlokken op de hand. Natuurlijk hadden we kunnen weten dat ook deze parada weer eens niet op tijd zou beginnen. Kwart voor 11 dus. In de tussentijd hadden we ons lekker geïnstalleerd op een muurtje in het zonnetje. Na een paar wagen en prachtige groepen begon ik een beetje dorst te krijgen. Auke moest nog even echt een foto van een saxofoon maken, dus ik begon vast te lopen op zoek naar drinken. Pats, boem, sterretjes. NEE TOCH, NIET NU, NIET HIER.. Lichtelijke paniek kwam opzetten.
Tijd om eens even neer te strijken op het eerste de beste stukje asfalt. Ik ben daar gewoon neergeknald en alles begon te draaien. Auke heeft haastig naar drinken gezocht en kon een flesje water bemachtigen. Hielp even, hierna was alles zwart. Mensen om mij heen zagen dat het allemaal niet helemaal lekker ging en hebben ambulancepersoneel op mij afgestuurd. Die kwamen op het slimme idee mij in de schaduw te zetten. Auke als volleerd ambulance broeder mocht bij helpen tillen aangezien ik wel 1000000 kilo woog. Auke heeft dus flink een work-out gehad. Hoewel ik niet te verplaatsen was, hebben ze het toch geprobeerd. Uiteindelijk besloten om mij toch maar te laten vallen. Natuurlijk. Even de brancard uit de ambulance en mij erop geïnstalleerd. Tijd om eens even alle waardes door te nemen. Hoe doe je dat, even prikken. Auw, ik was meteen weer bij. Het is ook wel handig om even een hartslag te meten. Laten we zeggen dat ze ongeveer tien jaar achterlopen in ontwikkeling. Een vrouw begon te meten en na deze meting keek zij zéér bedenkelijk, Alsof ik bijna aan mijn einde was. Even overleggen met de andere ambulancebroeder, ''jongens pak het handboek erbij'' Deze meneer wilde graag meten volgens mij pols. Na vier keer voelen en zoeken was het raak, Even hardop tellen en ook al een zorgwerkende blik. Op naar het ziekenhuis dan maar. Gillende sirenes en natuurlijk overal verkeer.
Aangekomen in het ziekenhuis mocht ik in een comfortabele rolstoel gaan zitten, de dokter zou zo bij me komen... Auke had ook bijna reanimatie nodig toen ze even $100 dollar moest betalen omdat we alleen nog maar binnen waren. Nou even kort: opnieuw geprikt en de hartslag gemeten, dit was verder prima (geloof ik) en toen een glaasje sap. Na deze 'intensieve' behandeling mocht ik eventueel wel gaan als ik wilde. En of, we kregen nog $50 terug en de rekening van de ambulance zal nog volgen. (Geloof me dit gaat een prent worden)

In de middag voelde ik me al stukken beter en zijn we terug gegaan voor de parade. De mensen lopen hier dan gewoon een halve dag. Nog steeds lachende gezichten. Wat een paradijsvogels allemaal. Het is hier echt dress- less to impress. Hoe meer bloot, hoe beter. Alles aangekleed met een hoop veren en glitters. Nou Nederland, dit is hoe een optocht eruit hoort te zien!

De avond toch nog even gezellig afgesloten bij LaBamba. Gewoon om even te vieren dat we weer bijna naar stage mogen!

Dit was me een dagje wel. Ik zal beter op mezelf passen hoor., Don't worry. Als je je toch zorgen maakt, opzoeken mag hoor!

Dikke knuffel!